5ος ΑΙΩΝΑΣ - Γ

Η κωμωδία των αρχαίων χρόνων χωρίζονταν ήδη από τους αλεξανδρινούς φιλολόγους σε τρεις περιόδους: την Αρχαία ,τη Μέση και τη Νέα κωμωδία.
Η Αρχαία κωμωδία θα πρέπει να περιελάμβανε έναν αριθμό τουλάχιστον 530 έργων, ενώ οι ποιητές ήταν πάνω από πενήντα.Ασχολούνταν με τη διακωμώδηση των δημοσίων πραγμάτων.
Ανάμεσα στους παλαιότερους συγγραφεις της Αρχαίας κωμωδίας, αναφέρεται ο Χιωνίδης, ο νικητής του πρώτου κρατικού διαγωνισμού κωμωδίας [487π.Χ.], ο Μάγνητας [εμφανίζεται με νίκη στα 473π.Χ.], και ο Εκφαντίδης.Η πληροφορία πως τα έργα του Χιωνίδη και του Μάγνητα δεν είχαν έκταση μεγαλύτερη από τριακόσιους στίχους, δίνει την εικόνα έργων χωρίς εννιαία δράση με μεγάλα χορικά κομμάτια και μεμονωμένες κωμικές σκηνές.
Ο Αριστοφάνης στην παράβαση των «Ιππέων» του, κάνει μια αναφορά στους αρχαίους ποιητές, θέλοντας να τονίσει την εφήμερη ακμή και αναγνώριση από το Αθηναϊκό κοινό.Εκεί αναφέρεται ο Κρατίνος, έναν από τους τρεις ποιητές του στίχου του Οράτιου *11, «Eupolis atque Cratinus Aristophansque poetae». Ο Κρατίνος είχε ως κύριο στόχο επίθεσης στα έργα του ,τον Περικλή ,και είναι πιθανόν εκείνος που επέκτεινε τις επιθέσεις στα θέματα του κράτους.
Ενας άλλος ποιητής που αναφέρει,χωρίς ιδιαίτερη εκτίμηση, στους «Ιππείς» του ο Αριστοφάνης, είναι ο Κράτητας. Μετά τον Κράτητα τοποθετείται ο Φερεκράτης, ο οποίος χρησιμοποίησε χαρακτήρες που επικράτησαν στις μεταγενέστερες Μέση και Νέα κωμωδία. Ο Έρμιππος, υπήρξε ιδιαίτερα καυστικός στις επιθέσεις του και λέγεται πως οι υποθέσεις των έργων του εξελίσσονταν σε πραγματικές δίκες.
Στο έργο του κωμικού ποιητή Πλάτωνα ,συναντούμε για πρώτη φορά, τίτλους με τα ονόματα των πολιτικών τους οποίους χτυπούσε.
Ο έντονα πολιτικός αγωνιστής Εύπολις, υπήρξε ο κυριότερος αντίπαλος του Αριστοφάνη,με τον οποίον ενώ αρχικά ήταν φίλοι, μια διαμάχη για αντιγραφή τους οδήγησε στην εχθρότητα.Για τον Εύπολη υπάρχουν αρκετές πληροφορίες, όμως κανένα από τα έργα του δεν έφθασε στα χέρια μας.
Ο μοναδικός εκπρόσωπος της Αρχαίας Κωμωδίας , έργα του οποίου σώζωνται ακέραια, είναι ο Αριστοφάνης.Από τα έντεκα σωζώμενα έργα του, τα εφτά αποτελούσαν μέρος ενός σχολικού εγχειρίδιου,με σχετικό υπομνηματισμό, και ο λόγος που επιλέχτηκαν, -και κατ’ αυτόν τον τρόπο διαφυλάχτηκαν- ,ήταν πως το κείμενό τους ανταποκρίνονταν στην καθαρή αττική διάλεκτο.Το έργο του χαρακτηρίζεται από τη διαχρονική σάτιρα, με αποτέλεσμα οι παραστάσεις των έργων του να τυγχάνουν εξαιρετικής επιτυχίας ακόμη και στις μέρες μας.
Συχνά σημειώθηκαν ενέργειες του κράτους να θέσει σε περιορισμό την ελευθερία της κωμωδίας.Στα 440π.Χ., βγήκε ψήφισμα που είχε ακριβώς αυτό το σκοπό,όπως επίσης και εκείνο του Συρρακόσιου στα 415π.Χ. που απαγόρευε τις προσωπικές επιθέσεις.Παρ’ όλα αυτά,τέτοιες απόπειρες δεν έφεραν κανένα αποτέλεσμα.
Στη σημερινή εποχή θα ήταν αδύνατο να σκηνοθετήσουμε την παράσταση ενός αρχαίου ελληνικού δράματος με ιστορική ακρίβεια κι αυτό γιατι από τα τρία στοιχεία που συνέθεταν μία αρχαία παράσταση έχει φτάσει στα χέρια μας μόνο το ένα ,το δραματικό κείμενο- «ο Λόγος».Τα άλλα δύο , «μουσική» και «όρχηση» , έχουν χαθεί οριστικά.