4ος ΑΙΩΝΑΣ-ΜΕΡΟΣ Β

Ο αριθμός των έργων*8 στη Μέση κωμωδία,- της οποίας τα όρια είναι ρευστά, [400π.Χ.-320π.Χ.]-, ανάγεται περίπου στα 1000, από τα οποία ένα μεγάλο μέρος αποδίδεται στον Αντιφάνη ,που ζει και γράφει ως και το δεύτερο μισό του 4ουπ.Χ.αιώνα,με αριθμό έργων 280 ή 365 ,και τον Αλέξη από τους Θούριους,με περίπου 245 έργα, δύο από τους παραγωγικότερους συγγραφείς της περιόδου.
Τα στοιχεία που υπάρχουν για τη Μέση Κωμωδία, δεν είναι αρκετά για να δώσουν μια ολοκληρωμένη εικόνα της δομής των έργων,αλλά μονάχα να κατανοήσουμε κάποια βασικά χαρακτηριστικά, και να διακρίνουμε τη μετάβαση από την Αρχαία στη Νέα κωμωδία.Αποτελεί ένα μεικτό αλλά και μεταβατικό στάδιο.
Μοναδικός εκπρόσωπος στις μέρες μας είναι, και στη Μέση κωμωδία ο Αριστοφάνης,με τα έργα του «Πλούτος» και «Εκκλησιάζουσες» που χαρακτηρίζονται από τη μεταβατική τεχνοτροπία της εποχής.
Κωμωδίες γράφουν και οι γιοί του Αριστοφάνη, Αραρώς, Νικόστρατος και Φιλέταιρος.Ο Αλεξανδρίδης από την Κάμειρο της Ρόδου, που δρά ως την αρχή του δεύτερου μισού του 4ου αιώνα, κι έχει την πρώτη του νίκη στα 367π.Χ., εμφανίζεται με 65 έργα.

Μπορεί η Μέση Κωμωδία να μην χαρακτηρίζεται πια πολιτική, αλλά και πάλι δεν λείπουν τα παραδείγματα εκείνα των έργων που εκτοξεύουν επιθέσεις εναντίον πολιτικών προσώπων. Ο «Διονύσιος» του Εύβουλου αλλά και ο Εφιππος στους «Ομοίους» του στοχεύουν στον Σικελιώτη τύρρανο.
Αλλά και οι φιλόσοφοι παίρνουν θέση «στόχου» στη Μέση Κωμωδία, όπως οι οπαδοί του Πυθαγόρα και του Πλάτωνα, αλλά συνεχίζονται και οι προσωπικές επιθέσεις εναντίον κάποιων πολιτών.
Ενα άλλο σημείο ,αρκετά σημαντικό, της Μέσης κωμωδίας είναι η διακωμώδηση των μύθων, πράγμα που όμως ήταν ήδη αναγνωρίσιμο από τα όψιμα χρόνια της Αρχαίας Κωμωδίας. Η κωμωδοτραγωδία παρωδούσε γνωστές τραγωδίες,με παραδείγματα σαν, τον Οδυσσέα να υφαίνει στον αργαλειό αντί για την Πηνελόπη.Η διακωμώδηση χάνει έδαφος από τα μέσα του αιώνα και μετά.
Στον πρόλογο της ποίησης του, ο Αντιφάνης , παραπονιέται για τη δυσκολία της κωμωδίας σε σχέση με την τραγωδία, γιατί όπως λέει σχετικά, στην τραγωδία είναι αρκετό ένα μυθικό όνομα για να ξεδιπλωθεί η ιστορία, ενω στην κωμωδία πρέπει κανείς να επινοήσει από μόνος του σχεδόν τα πάντα.
Η γλώσσα γίνεται πιο κόσμια σε σχέση με την Αρχαία κωμωδία, ενώ τα χορικά αποσπούνται από το σύνολο του έργου.
Ενα άλλο θέμα που εισέρχεται στην κωμωδία δυναμικά είναι το ερωτικό, όπως στις «Στεφανοπώλιδες» του Εύβουλου.
Πολύ σημαντικό σημείο είναι, ότι στη Μέση Ελληνική Κωμωδία, συναντούμε την εταίρα, τον προαγωγό[πορνοβοσκός του Εύβουλου], τον ερωτευμένο νέο αλλά και τον καυχησιάρη όπως πρωτοπαρουσιάζεται στους «Αχαρνείς» του Αριστοφάνη, ή τον δούλο [Πλούτος, Αριστοφάνη]
Από την περίοδο αυτή της Μέσης Κωμωδίας, υπάρχουν σοβαρές πιθανότητες, να προέρχονται κάποια από τα πρότυπα των μετέπειτα ρωμαϊκών κωμωδιών, όπως έχουν γίνει μελέτες για τα Πέρσης[Persa] , Μεναίχμους [Menacchmi] και Αμφυτρίωνας [Amphitruo] του Πλαύτου*9.

Παράλληλα μέσα σ’ αυτόν τον αιώνα αναπτύσσεται το Μακεδονικό κράτος, ενώ στην Αθήνα, δημιουργούνται δύο παρατάξεις, η αντιμακεδονική και η φιλομακεδονική.