4ος ΑΙΩΝΑΣ-ΜΕΡΟΣ Α

Ο Πελοποννησιακός πόλεμος ,που διήρκησε συνολικά 27 χρόνια, και τερματίστηκε στα 404π.Χ., σήμανε την έναρξη της ταραγμένης εποχής του 4ου αιώνα.
Ανάμεσα στις ολιγαρχικές κυβερνήσεις που επέβαλαν οι Σπαρτιάτες στις ελληνικές πόλεις, ήταν κι εκείνη των Τριάκοντα Τυρράνων της Αθήνας.
Η Αθήνα αποκαθιστά την δημοκρατία το 403π.Χ., όχι όμως και το παλιό της μεγαλείο.Η Σπάρτη εν τω μεταξύ ,με την βοήθεια που παρέχει στον Κύρο εναντίον του Αρταξέρξη, δημιουργεί ρήξη στις φιλικές της σχέσεις με τους Πέρσες, οι οποίοι δημιουργούν αντισπαρτιατικό συνασπισμό ,με την Αθήνα ,την Κόρινθο, τη Θήβα και άλλες δυσαρεστημένες πόλεις.Το αποτέλεσμα ήταν να ξεκινήσει ένας καινούριος εμφύλιος πόλεμος ,ο Κορινθιακός.
Το αποτέλεσμα αυτής της εμφύλιας αναταραχής ήταν η παρακμή όλων των πόλεων, σε κάθε τομέα, οικονομία ,εμπόριο ,κοινωνία, ενώ μεγάλωσε το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών.
Η ρητορική τέχνη ανθεί κατά τον 4οπ.Χ.αιώνα , με εκπροσώπους τον Λυσία*1 ,τον Ισοκράτη*2 και τον Δημοσθένη*3, ενώ κύριος εκπρόσωπος της ιστοριογραφίας είναι ο Ξενοφώντας*4 [Κύρου Ανάβασις, Ελληνικά].Στη φιλοσοφία κυριαρχούν ο Πλάτωνας*5 και ο Αριστοτέλης*6.

Κατά τον 4οπ.Χ αιώνα, σε μια εποχή οπου η τραγωδία του 5ου αιώνα,ήδη θεωρείται κλασσική, η δραματική ποίηση εξαπλώνεται σημαντικά.
Τα παλιά και δοκιμασμένα θέματα επαναλαμβάνονται συχνά, όπως στην περίπτωση του Μέλητου, που γράφει μια Οιδιπόδεια τριλογία, καθώς και στην Ανδρομάχη, τον Μελέαγρο και τον Φιλοκτήτη του Αντιφώντα.
Στην τραγωδία η πλοκή γίνεται πιο περιπετειώδης, ενώ στρέφεται σε μια ρομαντικότερη αισθητική, στην «τραγικοκωμωδία».
Όσον αφορά στο «Ρήσο», υπάρχουν αρκετές αμφιβολίες για την απόδοσή του στον Ευριπίδη,λόγω των αδυναμιών του έργου.
Η ρητορική επίδραση γίνεται κυρίαρχη στην τραγωδία Η ενότητα της τραγωδίας*7 του 5ου αιώνα αρχίζει να διασπάται και να χάνεται. Ο Αριστοτέλης αναφέρει ότι κολλούσαν οποιοδήποτε χορικό σε οποιοδήποτε έργο, ενώ λέγοντας ότι στον καιρό του «μείζον δύναται νυν των ποιητών οι υποκριταί», δείχνει ένα άλλο χαρακτηριστικό σημείο της εποχής, όπου η θέση των ηθοποιών αλλά και των σκηνοθετών κερδίζει έδαφος και υπερτιμάται, προσδίδοντας ακόμη μια φορά την παρακμή της μετακλασσικής τραγωδίας.
Από την τραγική δραματουργική παραγωγή του 4ου αιώνα, τίποτα δεν έφτασε στα χέρια μας, ενώ υπάρχουν μαρτυρίες για μεγάλη παραγωγή, όπως ότι ο Καρκίνος έγραψε 160 τραγωδίες, ο Αστυδάμαντας 240 κ.τ.λ.
Στο σατυρικό δράμα είναι γνωστό το έργο κάποιου Πύθωνα «Αγήν».